Ζού με πάνω σε ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΥΠΟΖΥΓΙΟ ΠΟΥ ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟ ΝΤΑΒΑ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΙΔΕΑΛΙΣΤΗΣ ΔΩΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΕΒΕΝΤΗ..ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΜΟΥΝ ΣΤΟ ΝΑ ΑΣΚΩ ΜΙΑ ΕΝΔΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΚΛΕΨΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ,ΛΑΛΙΩΤΗ,ΣΗΜΙΤΗ,ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ,ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ,ΠΑΠΑΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΤΛ [ΣΕ ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ..ΚΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΤΗΣ ΝΕΡΟΒΡΑΣΤΗΣ & ΑΝΑΛΑΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΥΠΩΝ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΗ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ]-ΜΑ ΑΠΛΑ ΘΑ ΓΕΜΙΖΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΑΦΙΣΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΑΥΤΩΝ ΟΛΩΝ..ΚΑΙ ΣΑ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΡΑΓΚΑΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΑ ΜΕ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΟΒΣΚΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΚΙΟΛΑ....ΤΗΝ ΔΕ ΚΟΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΘΑ ΤΗΝΕ ΜΟΙΡΑΖΑ ΣΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥ.......Aπό ormithiella Παρουσιάζει ο Παύλος ….Άνθρωπος με ευρεία μόρφωση, απόφοιτος της σχολής Μωραΐτη, του Φυσικού του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Σχολής Σταυράκου, ήδη από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης δραστηριοποιήθηκε στο αναρχικό κίνημα της εποχής. mixalis-protopsaltis …. Από μικρός σε κινήματα αμφισβήτησης, κινήματα αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, «βάνδαλο αριστοκράτη» τον αποκαλούσαν οι δικοί του. Εξέδωσε σπάνια βιβλία. Πέθανε ξαφνικά (20-5-14) μετά από απανωτά εγκεφαλικά επεισόδια, σε ηλικία 56 ετών, ο εκδότης Μιχάλης Πρωτοψάλτης, αφήνοντας μεγάλο κενό στον εκδοτικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Το 1975 σύχναζε στο πρώτο αναρχικό βιβλιοπωλείο του Τέου Ρόμβου «Οκτάπους», όπου μαζεύονταν λογής περιθωριακοί, καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς και άλλοι που ψάχνονταν σε σουρεαλιστικά-ντανταϊστικά κείμενα, διάβαζαν μπιτ λογοτεχνία, γνώριζαν τους Γάλλους καταστασιακούς, τους Provos της Ολλανδίας, εξέταζαν τον Μάη του ’68 και ανέλυαν, με βάση τα κείμενα των αναρχικών συγγραφέων, την ελληνική πραγματικότητα και τα κινήματα της πρωτοπορίας – ειρηνικά και ένοπλα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 επηρεάζεται από τον κοινωνικό αναρχισμό και την πολιτική οικολογία του Καναδού ελευθεριακού διανοητή Μάρεϊ Μπούκτσιν και εκδίδει το περιοδικό «Ανθη του Κακού» αλλά εκείνο που έκανε αίσθηση πολύ πριν ήταν το περιοδικό «Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι». Στο τέλος της ίδιας δεκαετίας ιδρύει με άλλους τους «Οικολόγους Εναλλακτικούς» και κατέρχεται υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και το ελληνικό Κοινοβούλιο. Το 1978-79, ως αυτόνομος, συμμετέχει στις φοιτητικές καταλήψεις. ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ Γνωριστήκαμε εκεί γύρω στο ’78 στο γραφειόσπιτο ενός αναρχικού, του Λεωνίδα Χρηστάκη, που εξέδιδε το εντυπωσιακό για την εποχή «Ιδεοδρόμιο». Σταματήσαμε να βλεπόμαστε και ξαναβρεθήκαμε όταν εξέδωσε το βιβλίο Yerebatan του Γιάννη Μπουκετσίδη. Το παρουσιάσαμε με τον Περικλή Κοροβέση από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος που ίδρυσε τότε (1998) και έκτοτε βρισκόμασταν στα Εξάρχεια και σε πολλές παρουσιάσεις βιβλίων, που δεν εξέδιδαν κατεστημένοι εκδοτικοί οίκοι: για τον Σπέρα, τον Ασιμο, τον Δαρβέρη, την Κ. Γώγου, την Ούλρικε Μάινχοφ. Πάθος του ήταν ο Μάρεϊ Μπούκτσιν και μετά από χρόνια κατάφερε να εκδώσει το μνημειώδες έργο του «Οι Ισπανοί αναρχικοί». Οπως μνημειώδεις ήταν και οι τσακωμοί μας για την «υπόσταση» των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τα οποία φοβόταν ότι υπέκρυπταν έναν λανθάνοντα (ή και φανερό) εθνικισμό. Τα τελευταία χρόνια ταλανιζόταν από τη σχέση Δημοκρατίας-Αναρχίας· άλλοτε υπερτερούσε η μια, άλλοτε η άλλη. Πριν από λίγους μήνες μού πρότεινε να κατέλθουμε στις ευρωεκλογές αφού «ιδρύσουμε» το κόμμα «Αναρχικοί της Ευρώπης»! Το είχε καημό· θεωρούσε ότι θα το αγκάλιαζαν πολλοί από τους ανέσπερους αναρχικούς και λογής ελευθεριακοί. Επέμενε ότι η ομοσπονδιακή Ευρώπη ήταν αναρχικό όραμα (Προυντόν) και δεν ήθελε να το χαρίσει στους Ευρωπαίους ηγέτες και στους τεχνοκράτες των «ισχυρών» κρατών. Γλεντζές ολκής· άλλοτε επιθετικός στην κουβέντα κι άλλοτε γλυκύτατος, πάντα παρών στις μικρές εξεγέρσεις και στα εναλλακτικά, αναρχικά στέκια. «Πώς θα συνδυάσουμε τις έννοιες «κόμμα» και «αναρχία»» τον ρωτούσα. Γελούσε. «Εχει έρθει κι αυτή η ώρα» απαντούσε αμέσως μετά με σοβαρότητα. Δύο παιδιά, την Εύα και τον Ορφέα, είχε με τις κατά καιρούς συντρόφους του. Θα λείψουν από την αναρχική γραμματεία τα βιβλία που ήθελε να εκδώσει. Θα λείψει και σε πολλούς από όσους παραμένουμε εν ζωή. Γιώργος Σταματόπουλος Σχόλιο Παύλου Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης θεωρούσε αδιέξοδη την κατάσταση στους “υπαρκτούς αναρχικούς χώρους” και υποστήριζε την εμπλοκή των δρώντων αναρχικών με τους θεσμούς της δημοκρατίας, όχι για την αποδοχή της αλλά για μια μεγάλη μεταλλαγή της και επίσης για την υποκίνηση μιας μεγάλης γενικότερης κοινωνικής αλλαγής. Η γνώμη μου είναι ότι αυτή η εμπλοκή τελικά θα συμβεί και θα την αγκαλιάσει μεγάλο μέρος αυτών που τοποθετούν τον εαυτό τους στον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο. Και από αυτήν ακόμη την άποψη η απώλεια του Μιχάλη Πρωτοψάλτη είναι οδυνηρή και δυσαναπλήρωτη ΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΜΑ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ..... Πέθανε ο άστεγος αναρχικός ποιητής Κορνήλιος Λουλούδης ​​ Ο Κορνήλιος Λουλούδης το 1978 Χτες 16 Αυγούστου 2014 στις 2 παρά τέταρτο το μεσημέρι βρέθηκε νεκρός στην οδό Πατριάρχου Γρηγορίου στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών ο παλιός μου φίλος και συγκρατούμενος κατά την περίοδο 1978-1981, που βρισκόμουνα στην φυλακή για πολιτικούς λόγους, Κορνήλιος Λουλούδης. Το έμαθα από την αστυνομία, η οποία βρήκε πάνω του το τηλέφωνό μου. Η αστυνομία έψαχνε για συγγενείς για να αναλάβουν την κηδεία. Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί κανένας. Ο Κορνήλιος Λουλούδης τα τελευταία πέντε χρόνια, τουλάχιστον, ήτανε άστεγος και έμενε σε κάποιο ερείπιο στα Εξάρχεια. Δεν είχε στον ήλιο μοίρα και έτρωγε από τα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων ή από τα περισσεύματα που του έδινε μια καλή γυναίκα από ένα εστιατόριο των Εξαρχείων. Ποιος ήταν ο Λουλούδης και γιατί γράφω γι αυτόν; Ο Κορνήλιος Λουλούδης ήταν ένας από τους ποινικούς κρατούμενους που μέσα στη φυλακή γνωρίστηκαν με αναρχικούς της δεκαετίας του 1970, όπως και ο σκοτωμένος από την αστυνομία το 1987 Μιχάλης Πρέκας, ο οποίος ήταν φίλος του Λουλούδη και μέσα στην φυλακή συνεργαζόντουσαν στο φτιάξιμο εργόχειρων για να βρίσκουν λεφτά για τα τσιγάρα τους και τα είδη πρώτης ανάγκης. Εγώ τον γνώρισα από έναν άλλο συγκρατούμενο μου, που ήταν ..[Από ΔΕΝ Εχουμε Χουντα.] ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ.ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΝΤΥΠΟΣΙΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΧΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΖΗΜΟΣΕΩΝ..ΑΝΤΙΘΕΤΑ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ 1910/20 ΚΑΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟΥ 195...0/60 ΗΤΑΝ ΕΠΟΧΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ[ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ] ΚΑΙ ΕΦ ΟΣΟΝ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΠΛΕΩΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ...Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΠΙΑ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ,ΠΕΙΝΑΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ-ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΕΩΝ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΝΕΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΛΕΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΡΗΜΕΝΟ,ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΡΕΣΜΕΝΟ ΘΕΑΤΗ ΠΟΥ ΚΑΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ...ΑΝ ΔΙΩΞΕΙ ΤΙΣ ΜΥΓΕΣ ΑΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑ ΕΛΘOΥΝ ΑΛΛΕΣ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ Κυριακή, 17 Νοεμβρίου 2013 Με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη των νεκρών που έδωσαν τη ζωή τους για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΔΑΝΙΚΑ: σιχαίνομαι να βλέπω τον κάθε ΚΕΡΑΤΑ ΜΕ ΠΟΣΤΟ να το παίζει δήθεν παλιός “αγωνιστής”, ενώ την έβγαλε καθαρή το λαμόγιο, με τον παχυλό μισθό του είτε εδώ, είτε στην ΕΕ, κουνώντας μας το δάχτυλο για λιτότητα & νέα μέτρα ώστε να “σωθεί” η χώρα που οι ίδιοι ρήμαξαν παίζοντας τα χρήματά μας στο χρηματιστήριο ή κλέβοντάς τα με έντεχνους τρόπους & πάσης φύσεως μίζες & εξωφρενικά παχυλούς μισθούς, τοποθετώντας τους σε εταιρίες off-shore, ματαιόδοξες βίλες & πισίνες που δηλώνονται ως “στέρνες”, ξεχνώντας ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, να σουλατσάρουν ως δανδήδες λιμοκοντόροι στα κανάλια & να καταθέτουν στεφάνια υποκρισίας, να ξεπουλιούνται στα συμφέροντα γερμανικών, αμερικάνικων ή διεθνών τραπεζών, καταπατώντας το Σύνταγμα & κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων & κοινωνικών αγαθών, να ετοιμάζονται ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ, 1 ημέρα μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου -για να μη χάσουν την “καρεκλίτσα” τους & τα κραυγαλέα προνόμιά τους- να ψηφίσουν στήριξη στην απόλυτη κάθοδο του επιπέδου διαβίωσής μας & του προσδόκιμου ζωής μας, να ψηφίσουν στήριξη σε μισθούς & συντάξεις εξαθλίωσης των 360€, κλείσιμο σχολείων, κλείσιμο νοσοκομείων, κλείσιμο κάθε είδους υπηρεσιών, πλήρη εγκατάλειψη των νησιών, απολύσεις κάθε είδους υπαλλήλων & κατάργηση κάθε είδους εργασιακών-ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, κατασχέσεις των σπιτιών μας -ακόμα και των μικρών χωραφιών ή των πατρικών μισογκρεμισμένων σπιτιών των παππούδων μας στα εγκαταλειμμένα πια χωριά, που δεν έκαναν τίποτα τόσα χρόνια για να τα στηρίξουν αφήνοντας ανεκμετάλλευτα κονδύλια της ΕΕ ή τρώγοντας τα λεφτά- κατασχέσεις με τη δικαιολογία ευφάνταστων φόρων-χαρατσιών κάθε είδους, να μας υπόσχονται ψευτο-ανάπτυξη που δεν έρχεται ποτέ, αφήνοντάς μας όλους άνεργους, ανεξαρτήτου επαγγελματικής ειδικότητας, πεινασμένους, εξαθλιωμένους, άστεγους, ενώ οι απανταχού διεθνείς κτηματομεσίτες & οι γερμανοί συνταξιούχοι, που πονάν τα κοκαλάκια τους εκεί πάνω στα κρύα, να καραδοκούν να αγοράσουν την όμορφη γη που έτυχε να γεννηθούμε για να κομμάτι ψωμί & να έχουν την απαίτηση να τους υπηρετούμε εσαεί ως πεινασμένα γκαρσόνια των τεμενάδων. Πονάει αληθινά η ψυχή μου όταν σκέφτομαι πόσοι νέοι -ή και κάθε ηλικίας- αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, έχυσαν το αίμα τους, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν για να καταλήξουμε σήμερα σε μια τέτοια κατάντια, ώστε να παρακολουθούμε τον τόπο μας να καταστρέφεται χωρίς λύπηση & χωρίς επιστροφή. Θα σηκωθούν οι νεκροί απ΄τους τάφους τους με αυτά που γίνονται γύρω μ.....Aπό τον Gore Vidal, έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς*. Του Κώστα Κατσουλάρη Αν ζούσε σήμερα ο Τίμοθι ΜακΒέι, θα ήταν σαράντα επτά χρόνων. Δεκατέσσερα χρόνια πριν, ένα κοκτέιλ ενέσεων έκοψε το νήμα της ζωής του σε κάποια φυλακή των ΗΠΑ, ενώ το θέαμα παρακολουθούσαν ζωντανά εκατομμύρια τηλεθεατές. TIMEcover-McVeighΟ ΜακΒέι ..H ζωτική αγροτική ενδοχώρα. Όταν συνελήφθη, ανέλαβε (όλως παραδόξως, μόνος του) την ευθύνη για μια από τις πιο αιματηρές πράξεις ατομικής τρομοκρατίας στη σύγχρονη ιστορία: επρόκειτο για την ανατίναξη, στις 19 Απριλίου του 1995, ενός κτιρίου στην Οκλαχόμα, όπου στεγάζονταν διάφορες υπηρεσίες της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης – του μεγάλου εχθρού του ΜακΒέι και των ομοϊδεατών του. Η επίθεση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 168(!) ατόμων, πολλά από τα οποία ήταν παιδιά, μια και στο κτίριο στεγαζόταν και παιδικός σταθμός. Προς τι αυτή η κτηνωδία; Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν έναν πατριώτη, έναν πολυπαρασημοφορεμένο ήρωα του Κόλπου να στραφεί με τέτοιο μένος ενάντια στη χώρα του; Πόσο μάλλον δε όταν, όπως όλα δείχνουν, ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ένας συνηθισμένος παράφρων. Η αδυναμία ή και απροθυμία της επίσημης πολιτείας και των υπηρεσιών της (FBI) να δώσουν μια πειστική απάντηση για τα αίτια της πράξης του Μακ Βέι είναι σύμφωνα με τον Γκορ Βιντάλ το κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση του αμερικανικού συστήματος διακυβέρνησης. Τα ίδια ακριβώς ζητήματα προέκυψαν και μετά την πολλαπλή τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου: και πάλι, λέει ο Γκορ Βιντάλ, η επίσημη Αμερική, σε αγαστή συνεργασία με τα μεγάλα ΜΜΕ, δεν κατάφεραν να δουν σ' αυτή τίποτε περισσότερο από μια μανιχαϊστική σύγκρουση του «απόλυτου κακού» (βλ. Αλ Κάιντα) με το «απόλυτο καλό» (βλ. Αμερική). Γιατί αυτή η τόσο κραυγαλέα απροθυμία εμβάθυνσης; Γιατί, στην περίπτωση του ΜακΒέι τουλάχιστον, αυτή η διάθεση γρήγορου «θαψίματος» της υπόθεσης – μιας υπόθεσης που δεν είχε το προηγούμενό της στην Αμερική και, απ' όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ούτε και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο;σχετικά με τη λειτουργία του αμερικανικού συστήματος από τον Gore Vidal, έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς*. Του Κώστα Κατσουλάρη Αν ζούσε σήμερα ο Τίμοθι ΜακΒέι, θα ήταν σαράντα επτά χρόνων. Δεκατέσσερα χρόνια πριν, ένα κοκτέιλ ενέσεων έκοψε το νήμα της ζωής του σε κάποια φυλακή των ΗΠΑ, ενώ τοΩστόσο, λέει ο Γκορ Βιντάλ, σημάδια γέννησης αυτού του αστυνομικού κράτους, εμφανίστηκαν πολύ πριν: η σταδιακή μετατροπή του FBI από κουστουμαρισμένους υπαλλήλους ειδικευμένους στα λογιστικά και στα νομικά σ' ένα ειδικά εκπαιδευμένο και στρατιωτικό σώμα ήταν η αρχή. Ήταν άλλωστε μια τέτοια «ειδική» δύναμη του FBI αυτή που πραγματοποίησε την στρατιωτική επίθεση –πώς αλλιώς να ονομάσει κανείς την επέλαση με άρματα μάχης και ελικόπτερα;– εναντίον μιας χριστιανικής σέκτας (Κλάδος του Δαυίδ, ονομαζόταν) σ' ένα αγρόκτημα στο Γουέικο του Τέξας, το 1993 (βλ. φωτό από κάτω). Αποτέλεσμα; Ογδόντα δύο νεκροί (εκ των οποίων είκοσι πέντε παιδιά) από τη μία πλευρά, ούτε μια μύτη ανοιγμένη από την άλλη**. Τις μέρες που προηγήθηκαν της επίθεσης, μέρες πολιορκίας και ψυχολογικού πολέμου, κοντά στο αγρόκτημα διαδήλωνε μια μικρή ομάδα πολιτών: ανάμεσά τους ήταν κι ο νεαρός, ο 25χρονος τότε Τίμοθι ΜακΒέι. Και φυσικά ουδεμία έκπληξη προκαλεί πια το γεγονός ότι, αιτιολογώντας την ενέργειά του, ο ΜακΒέι δήλωσε ότι ήταν πράξη αντεκδίκησης για τη μαζική δολοφονία που διέπραξαν οι Ομοσπονδιακοί στο Γουέικο.άση του ιστορικού Charles A. Beard– είναι στην πραγματικότητα ένα βιβλίο-συρραφή άρθρων του Γκορ Βιντάλ που, περιέργως πώς, διαθέτει μια εξαιρετική συνοχή. Μολονότι η υπόθεση ΜακΒέι αποτελεί τη βασική του ραχοκοκαλιά, απ' όπου ξεχωρίζουν τα αποσπάσματα της αλληλογραφίας Βιντάλ - ΜακΒέι λίγο πριν την εκτέλεση του τελευταίου, το πραγματικό θέμα αυτής της συλλογής είναι η σταδιακή αποδυνάμωση της αμερικανικής Δημοκρατίας και οι κίνδυνοι που εγκυμονεί αυτή η αποδυνάμωση για την ειρήνη στον κόσμο. Οι οπαδοί κάθε λογής συνομωσιολογίας καθώς και οι επαγγελματίες του ίσως βρουν στα γραπτά του Γκορ Βιντάλ αρκετή τροφή για σκέψη και βάσανο, όσο και στοιχεία που θα τους κάνουν να αισθανθούν «δικαιωμένοι». Ωστόσο, η κεντρική ιδέα είναι άλλη: η σημασία της Αμερικής στην καθημερινή μας ζωή και ύπαρξη είναι πια τόσο μεγάλη, ώστε κάθε σκέψη που προάγει την κατανόηση του αμερικανικού συστήματος και της αμερικανικής κοινωνίας λειτουργεί τελικά υπέρ της άμβλυνσης του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας – ένθεν κακείθεν. Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ είναι συγγραφέαs